Op de London Chess Club was eens een schaker uit Berlijn te gast. De clubkampioen Sir Thomas, die later kampioen van Groot-Brittannië zou worden, had nog nooit van de man gehoord. Maar dat zou niet lang meer duren. De volgende fraaie aanval werd gespeeld in een snelschaakpartij.

1. Dxh7+! Kxh7 2. Pxf6+

Zonder deze sterke zet zou de magneet niet werken.

2... Kh6

De koning moet het open veld in. Gaat hij terug, dan komt 2... Kh8 3. Pg6#

Nu moet wit nog een serie dwingende zetten vinden om de koning verder op te jagen.

3. Peg4+ Kg5 4. h4+

Wit laat zijn paard op f6 staan, om te voorkomen dat de koning naar h5 vlucht.

Ook winnend was 4. f4+ Analyseer de stelling eens.

4... Kf4

Opnieuw heeft zwart geen keus, de koning wordt als door een magneet steeds verder het de vijandelijke stelling ingetrokken.

5. g3+ Kf3

Hetzelfde liedje. Wit maakt nu een fraai einde aan de partij. Nog is de magneet niet uitgewerkt, let op waar de zwarte koning eindigt:

6. Le2+ Kg2 7. Th2+ Kg1 8. Kd2#

Alle witte stukken - ook de toren op a1 - werkten samen om de koning naar de onderste rij te lokken en daar mat te zetten. Deze klassieke partij heeft op jonge schaakstudenten altijd veel indruk gemaakt.

Ook Sir Thomas was onder de indruk. Na afloop van de partij vroeg hij de Duitser:
- "Hoe zei u ook alweer dat uw naam was?"
Waarop de witspeler glunderend antwoordde:
- "Lasker is de naam. Eduard Lasker. Ed voor vrienden."

*