|
|
|
|
Als een schaker slecht staat, dan zie dat vaak aan de manier waarop hij achter het bord zit. Hij of zij zakt in elkaar of leunt scheef achter het bord. Ik moet daar een beetje om lachen. Het gezicht staat onverschillig, de concentratie is weg en er wordt snel en onnauwkeurig gespeeld. Alles maakt een ongeïnteresseerde indruk. Er zijn kinderen die nog maar net hebben leren schaken en hun partij al opgeven zodra zij een paar stukken achter staan. Dit is niet goed. Waarom niet? Ten eerste. Een partij heb je pas verloren als je mat staat. Ook al heb je weinig stukken over, je kunt met een enkele pion soms nog onverwacht promoveren of mat geven. Het kan ook nog pat worden. Hoe meer stukken de tegenstander heeft, hoe groter de kans op pat. Ik heb honderden partijen gezien die eindigden in pat. En ik heb honderden partijen gezien waarin eerst de ene speler, en toen de andere speler stukken begon weg te geven. Bedenk dat je tegenstander nerveus kan worden als hij gewonnen staat, of dat hij gaat denken: dit win ik toch wel. Juist dan krijg je kansen. Sommigen gaan dan de domste dingen doen. Zolang je nog niet in Stap 4 zit is het beter om maar helemaal niet op te geven. Ten tweede. Ieder schaker moet tegen zijn verlies kunnen. Als je gaat verliezen, beschouw de partij dan maar als een oefening om je verlies onder ogen te zien. Een beetje wilskracht en het accepteren van je verlies heb je als schaker nodig, misschien wel meer nog dan talent. Ten derde. Dit is het belangrijkste. Je tegenstander heeft het recht om de partij uit te spelen. Hij moet nog mat zetten. Lang niet iedereen kan dit vlot. In snelschaakpartijen met een klok is het helemaal moeilijk is om een partij in een minuut af te maken. Dit is een moeilijke techniek die veel geoefend moet worden. Als je opgeeft, dan is het plezier er voor je tegenstander af. Gun hem zijn plezier! Dat is wel zo sportief. Hieronder een partij uit het Basischolierenkampioenschap. De witspeler staat verloren maar gaf niet op... |
|
|
(schakersspreekwoord) |
