Het grote congresWarmt de aarde nu op of niet, dat was vraag.Welles en nietes riep men bij hoog en bij laag. Alarmisten voorspelden apocalyptische rampen, ontkenners ontkenden de kracht van broeikasgasdampen. Het werd hoog tijd voor een groot congres. Professoren sprongen hiervoor op de bres. Wordt het nu warmer of niet, dat was de vraag. De knapste koppen kwamen naar een camping bij Den Haag. Het was lente, het woei en de lucht was zwaar. Het woei en het regende, het regende maar. "Het wordt warmer!", "Nee kouder!" ruziede men, "Kijk dan toch hier!" Ondertussen schreef een mannetje een lange som op papier. "U heeft, naar ik veronderstel, van Vostok gehoord." "Daar heeft men in eeuwenoud ijs diepe gaten geboord." "Polen en gletsjers ontdooien en deze processen duren lang", zei het mannetje en hij sprak daarna ook zelf urenlang. "Dit is de aarde, zoveel is land en zoveel is ijs." "Dit is de lucht, zoveel is wit en zoveel is grijs." "Je hebt zoveel fabrieken en auto's, zoveel akkers en gras." "De oceanen zijn makkelijk: die vormen één grote plas." Hij ging zo door tot de pauze, toen kreeg men honger en dorst. Er werd gedrongen in de rij bij de broodjes met worst. "Wil men nu", schalde spoedig een stem, "de tent binnenkomen!" Het betoog ging verder toen iedereen zijn plaats had ingenomen: "Het kan al met al vriezen en dooien, daar is geen ontkomen aan." Op het katheder zag je een karaf water met ijsklontjes staan. De spreker nam een slok en trok toen de conclusie: "Wat men altijd gedacht heeft, was een grote illusie!" De verbazing was groot op het veldje aan de dijk. De koppen stonden paf, maar gaven het mannetje gelijk. Niemand stemde toen nog tegen, want allen waren vóór. En weldra brak een waterig zonnetje door. De kampleiding heeft toen drank ingeschonken en allen hebben rondborstig geklonken, de alarmisten in T-shirts en op blote sandalen, de ontkenners in truien en dikke wollen sjalen. Jeroen Vuurboom - 15 april 2007 |